Vieyes zunes qu’arramplen con flores, yerbes y yerbatos;
qu’enllenen de mala yerba cada requexu de la vida; que naide nun quier pero que
toos, nel fondo, sofitamos. Vieyes zunes qu’henchen cada güesu del mio cuerpo ya
intento esbaratales ensin ésitu. Nun soi a ello. O meyor confieso a les clares
que nun quiero. Paécense tanto a les costumes que nos dan pena, sicasí,
si nun somos mui cegatos, tamién acaben con elles. Cada pueblu tien les de so. El
miu tien les peores, porque son les que tengo más cerca.
Hasta'l vienres que vien nun esgoncien dafechu'l mio portal y colo darréu d'él. Asina que voi facer dalguna entrada nel nuevu blog enantes de marchar. Tengo monu.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario