Pallabres,
silenciu de pallabres
qu’escuenden
soníos
dondos,
soníos
de tecles invisibles,
soníos
d’almes mosties
nuna vida tresmontana.
Pallabres,
d’airones qu’escuerren al mundiu,
de planetes que dibuxen xestos murnios,
de pantasmes que xiblen llárimes alloriantes,
de suaños que s’esmucen en sábanes sangrientes,
d’almes qu’esnalen penriba la
vida de les boques zarraes.
Pallabres
ensin vida suplicante,
ensin futuru revieyu,
ensin mieu a la desesperación,
ensin muerte de la esistencia.
Pallabres
d’una poesía muda.
El 18 de febreru tornaré a espublizar nel blog NON l'entamu d'una coleición de poesíes al rodiu la mitoloxía; la primera entitúlase Cuélebre y espero que vos preste. Hasta entós, ta llueu.
.
