12/1/14

SOLEDÁ


 
Non, nun ye que té solu, toi acompañáu conmigo mesmu. Nun me fae faltá más. Lloñe queden aquelles dómines nes que siempre me facía falta tener xente al rodio míu. Nun ye qu’aquello tuviere mal, pero tampoco ta mal esto. Cada cosa nun tiempu y cada tiempu con un finxu claru. Agora préstame la soledá, anque de xemes en cuando té con un familiar o un amigu compartiendo un migayu de vida.

Hai xente que tien mieu a l’ausencia de ruíu, anque namái seya’l d’un merucu faciendo camín. A la mio persona aídalu a cavilgar el silenciu acompañante que t’enllena de pensamientos la cabeza y de paz la esistencia.

A min préstame tar conmigo mesmu, el meyor amigu qu’ún tien.


.

No hay comentarios:

Publicar un comentario